Księżniczka Czarownica

Czasem przychodzą mi do głowy różne myśli. Naprawdę różne. Bywa, że dziwne nawet. Najczęściej po obejrzeniu jakiegoś filmu czy przeczytaniu książki. Lub obu dziedzin naraz. Tak jak w tym przypadku. Mieszanka „Bibi Blocksberg”, „Totalnej Magii” oraz „Mistrza i Małgorzaty” z „Pamiętnikiem Księżniczki” dała następujące efekty...

Zawsze chciałam być czarownicą. Taką jak Sabrina, co to Abra Kadabra Hokus Pokus i wredną dziewuchę ze szkoły zmienia w Ananas (co prawda na początku wszystko zmieniała w Ananasy – rozbroiła mnie ciotka Hilda biorąc do ręki tasak i zamierzając się na przemienioną w Ananas spytała niewinnie „kostka czy plasterki?”xD). Chciałam latać na miotle, czarować... teraz wiem, że czarownicą zostać mogę, ale latać to sobie mogę samolotem albo na paralotni co najwyżej, a czarować to oczami, bo nie da się wyczarować czegoś z niczego (akcja wywołuje reakcję, kierowanie energii i takie tam – kto ciekawy, to sobie poczyta w Google albo w Bibliotece coś znajdzie). Co mi tam – biorę co dali. xD

No dobrze, to skoro jedna sprawa załatwiona pozostała ta druga. Chciałam zostać księżniczką. Ale bez odpowiedniego pochodzenia, to sobie pomarzyć można... Chyba, że... Mój pokój stanie się księstwem, ja księżniczką, a lalki moim ludem. Proste jak budowa cepa nie? ;)

Dobra, wiem że nieco mnie za bardzo pogięło w tym momencie, więc najlepiej zrobię, jak tytuł przekażę komuś innemu:

Pomiędzy górami, jeziorami, a morzem leży sobie małe pokojowe Księstwo Imagovia. Ustrój – czarokracja, która nie ma nic wspólnego z demokracją, bo jest to raczej państewko totalitarne, którym rządzi taka jedna wredna jędza (w nawiasie – Imago^^).

W tymże księstewku żyła sobie Esmeralda Henrietta Dollte Porte,

która właśnie się dowiedziała, że jest księżniczką i następczynią tronu Imagovii.

Mało tego – dowiedziała się na dokładkę, że jest też czarownicą i może latać na miotle!

ŚWIST! BUMS! ŁUPS! BĘC!

(w domyśle: Esme walnęła Imago w głowę miotłą)

Imago: O jakie ładne gwiazdki...

Esme: Imago... tobie już całkiem odbiło.

Imago: Teraz to odbiła mi się od głowy jedynie twoja miotła...

xD

---

Tak mnie troszeczkę jesiennie, melancholijnie dopadło, że życie to chyba jest bez sensu właściwie... no bo rodzimy się, dorastamy, chodzimy do szkoły, zdobywamy wiedzę, trafiamy do marnie płatnej roboty i harujemy jak woły na marną emeryturę, a potem "pssst iskierka zgasła" - umieramy. Gdzie tu sens? Gdzie logika? Myślałam i myślałam i wymyśliłam, że życie ma taki sens jaki my sami mu nadamy. O.

I z tymże optymistycznym akcentem zakończę tą paplaninę.

Do zobaczyska!

♥

Imago

PS Piszę dalej tą głupią mgr i co chwila wypadam z rytmu - napisać coś nie mogę... jakbym wenę i talent straciła. No to wymyślam głupoty byle tylko poczuć się lepiej na duchu, że jednak pisać potrafię...

Napisy końcowe:

Za ubrania dziękujemy Domowi Mody Gałagutka